اشعار

جا مانده زِ خوبان شده‌ام گریه ندارد؟            مجنون و پریشان شده‌ام گریه ندارد؟

بـا بـارِ کـجِ رویِ دلـم بـین مـسـیـرم            وامانده و حیران شده‌ام گریه ندارد؟

گـفـتـم زرنـگـی کـنـم اما تـه چـاهـم            بازی خورِ شیطان شده‌ام گریه ندارد؟

آن سینه زنِ اهل نماز شبِ تو مُـرد            بدجور هوسران شده‌ام گریه ندارد؟

دور از عـلمایم چه نزدیک به مرگم            چون قصۀ پایان شده‌ام گریه ندارد؟

با زَمزَم اشک سحـرم زِمـزِمه دارم            هـمخانۀ هجـران شده‌ام گریه ندارد؟

هی غرق شدم در دل دنیای مجازی            هی دور زِ قرآن شده‌ام گریه ندارد؟

دیگر به لبم خاطره‌ای از شهدا نیست            من ننگ شهیدان شده‌ام گریه ندارد؟

با اینکه بدم باز بمن روضه چشانید            سرمست حسین جان شده‌ام گریه ندارد؟

بساط عـاشقی ما به پاست این شب‌ها            زمـان آشـتی بـا خـداسـت این شـب‌ها

گـنـاهـکـار قـدیـمی دوبـاره بـرگـشـته            صدای زمـزمه‌ها آشناست این شب‌ها

زمان بده به زمین خورده‌ای اِلهِ کریم            اگر مرا بـزنی هم رواست این شب‌ها

خوشا به حال گدایی که چشم تر دارد            که گریه‌های سحر کیمیاست این شب‌ها

کـنار سـفـرۀ افـطـار زیـر لـب گـفـتـم            نگفته‌ای به خود آقا کجاست این شب‌ها

قـسم به خاک نـشسته به چـادر زهـرا            مرا ببخش، ببخشی رواست این شب‌ها

ز فـتـنـه‌هـای زمـانه خـط امـان داری            چراکه نام علی ذکر ماست این شب‌ها

گدای صحن و سرای شهـنـشه نجـفـم            دلم هـوایی ایـوان طلاست این شب‌ها

دل شـکـسـتـۀ ما بـا سـلام بـر اربـاب            مـسـافـر حـرم کـربـلاست این شب‌ها

سـلام بر لب عـطـشـان سـیـدالـشـهـدا            سخن ز تشنه لب سر جداست این شب‌ها

سفره داری که به من اذن ضیافت داده            بـار دیـگـر به گـدا لـقـمـۀ عـزّت داده

ماه شعبان و رجب رفت و به من گفت کسی            رمضان آمده و حق به تو فرصت داده

ای گـنه کار! بیا تـوبـه نما در این ماه            حق تو را فرصت جبران و ندامت داده

روزه و نافـله و ذکر و دعاهای سحر            من چه کردم به من این قدر لیاقت داده

ماه مـیـلاد امـام حـسـنـم این مـاه است            رمـضان را پـسر فـاطـمه برکـت داده

به شب قـدر که آئـیـنۀ زهـراست قسم            شیعه را حُـبّ عـلی بر‌گ بـرائت داده

روزه داری و لب تشنه و قرآن خواندن            اثر چیست به من فیض تلاوت داده؟!

بـه فـدای لـب عـطـشـان ابـاعـبـدالـلـه            او بـه قــرآن خــداونــد حــلاوت داده

این حسین است که عالم همه دلداۀ اوست            این حسین است به من حال عبادت داده

وقـتـی هـلال مــاه خــدا آشـکــار شـد            مـاه خــدا، امـام زمـان روزه دار شـد

طوبای خیر و برکت شعبان به گُل نشست            قـرآن شـکـوفـه داد و زمـان بهـار شد

مـاه ضـیـافـت است بـیـایـیـد بـنـدگـان            امـروز سمت بـنـده خـدا بـیـقـرار شـد

فرمود مصطفی که در این ماه بنـدگی            شیطان به دست حضرت رحمان مهار شد

دست کـریم، در رمضان عبد می‌خرد            سی روز روزه ضامنت از دست نار شد

خمس عـشر، دعای ابوحـمزه و سحر            بـنـده چـقــدر مـحـرم پـروردگـار شـد

با ذکر یا عـلی و عـظـیم پس از نـماز            ذکـر عـلـی عــلـی دلـم بـیـشـمـار شـد

شکـر خـدا به سـفـرۀ افـطار شیعـیـان            وقت غـروب دست حسن نان بیار شد

داغ حسین با عـطش روزه گُر گرفت            عـطـشان شدیم، سیـنـۀ ما داغـدار شد

لب تشنه بود از فرس افتاد و بعد از او            زیـنب به روی ناقـۀ عریان سوار شد

لذت اشک مناجات سحر مشهود است           حالِ آشفته دل از دیـدۀ تر مشهود است

منتی؛ نه ز کرم دست زمین خورده بگیر           همه جا سایه لطف تو به سر مشهود است

راه خود را سحـری جانب ما مایل کن           دست خالیِّ گـدا وقت گذر مشهود است

حال و روز من هجران زده دیدن دارد           حال دلسوخته از آه جگـر مشهود است

هـنـر آن نیـست نـسوزی به میان آتـش           بین خاکـستر پـروانه هـنر مشهود است

هـر که فـانی نشود جام بـقـایـش نـدهـند           مردی مرد به هنگام خطر مشهود است

من و تـنهـایـی در قـبـر خودم مـی‌دانـم           اوج بیچارگی‌ام وقت سفر مشهود است

تن بـی‌جـان مرا گـریه کـنـان بـرداریـد           تـربـت کـرب و بـلا در کـفـنم بگـذاریـد

کارم شده ز دوری تو سوخـتن، بیا            بر این دل شکـسته‌ام آتش مـزن، بیا

یعقوب هم به گریۀ من گریه می‌کند            کنعان به گل نشست، عزیز وطن بیا

اشک و دل کباب و پریشانی سحـر            تا سرکشی کنی تو از این انجمن بیا

اهـل کـسا ز آمـدنت حـرف ها زدند            اکسیر جان، عصارۀ هر پنج تن بیا

الغوث و العجل نمی‌افتد دگر ز لب            ای آرزوی قـلبی هر مرد و زن بیا

سوزن بزن به چاک خطای گذشته‌ام            تا که نـدوخـتـند بر این تن کـفن، بیا

صدها اویس تو به قرن کشته می‌شوند            بهـر نجـات ما و خصوصاً یـمن بیا

چشمم پُر است، منتظر یک تلنگر است            با حرف های مانده از آن پیرهن بیا

دل شد حریم روضۀ عطشان کربلا            در صحن این حسینیه، یابن الحسن بیا

باید شبـیـه چـشم تو بـارانـی‌ام کـنند            تا مـحـرم حـریـم پـریـشـانـی‌ام کنند

ای سیب سرخ باغ خدا دست من بگیر            راضی نشو دو مرتبه شیطانی‌ام کنند

محـکـوم انتظار سه شنـبه شبی شدم            باید مـیـان چـشـم تو زنـدانی‌ام کـنند

مـثـل کـتـاب حـافـظ کـنـج اتـاق هـا            باید که صفحه صفحه غزل خوانی‌ام کنند

هر شب در امتداد قـنوتت نشسته تا            هـمـراه ربـنـای تـو ربّـانـی‌ام کـنـنـد

من نذر کرده‌ام که به وقت رسیدنت            در پیش چشم‌های تو قـربانی‌ام کنند

عشق رختیست که بر قامت جان دوخته‌ایم            این متاعی است که جان داده و نفروخته‌ایم

ترس از فقر ونداری دو جهان در ما نیست            عشق رزقیست که تا آخرت اندوخته‌ایم

عشق مشقی ست که هرشب بنویسیم علی            عشق درسیست کز آن زیستن آموخته‌ایم

عشق یعنی علی و آل علی دیگر هیچ            شعلۀ هستی از این عشق بر افروخته‌ایم

یـازده بـار عـلی بعـد عـلی آمده است            یازده مرتبه از عشق عـلی سوخته‌ایم

گرچه در هردوجهان عشق به معنای علی است
آخرین عشق از این سلسۀ لیلای علی است

او همانی ست که جا در دل ایمان دارد            عـاشق عـاقـل و دیـوانه فـراوان دارد

او همانی ست که از آل علی دل برده            جان زهراست که جا در دل جانان دارد

گرکه شانه بکـشد سیـل بلاکـش ریزد            سر هر زلف خمش حلقه رنـدان دارد

هر که رفته به تماشای نگاهـش گـفته            جای چشمش به خدا مصحف قرآن دارد

اوهمانی ست که هر چند ندیـدند او را            یک جهان آن قد و بالاش مسلمان دارد

خـبــر آمـدنـت را کـه مـلائـک دادنـد
همه از شوق تو بر سجدۀ شکر افتادند

خـبـر آمـد گـل بـی‌خـار بـه دنـیـا آمـد            عـاشـقـان حـضرت دلـدار به دنـیا آمد

کُـلُـهُـم نـور نـبـی‌انـد پـسرهـای عـلـی            آخـریـن احـمـد مـخـتـار بـه دنـیـا آمـد

یازه زادۀ زهـرا همه شیـرند و کـنون            آخــریـن حـیــدر کـرار بـه دنـیــا آمـد

گرحسین بن علی سبط نبی شیرین است            او حـسیـنـی ست که نه بار به دنیا آمد

سیزده کعـبه به دور سر او می‌گردند            نـقـطـۀ مـرکـز پـرگـار بـه دنـیــا آمـد

اینکه از عشق رخش عشق به فریاد آمد
مهدی ماست که با حُسن خـدا داد آمد

عطر نرگس شدی و نیست از این بو خوشتر            حلقۀ دام بلا نیست از این مـو خوشتر

سوی چشمان شما کعبه به پا کرده نماز            قبله‌ای نیست به والله از این سو خوشتر

نه غلط گفته هر آنکس که بهشتت گفته            کی بهشت است به اندازه این رو خوشتر

گر که دیوان غزل مدح تو گوید نشود            از دوبیتی که نوشتی به دو ابرو خوشتر

روی لبهای تو انگار سلیل است روان            هست از آب بقا، کوثر این جو خوشتر

جان فدای لب تو باد که در دیدۀ مست
چمن آرای جهان خوشتر از این غنچه نبست

نقـل کردند که تو هـیـبت طاهـا داری            نقل کردند که تو عصمت زهرا داری

بی‌گمان پشت ندارد زره‌ات چون حیدر            نقـل کـردند که تو قـدرت مـولا داری

دشمنت هر که شود قبر خودش را کنده            هـمه جـا پُـر شده که دیـدۀ سـقـا داری

گر رجز خوان بشوی اهل زمین می‌لرزند            این نشانی ست که از اکـبر لیلا داری

تو خودت یک تنه یک کـربـبلایـی آقا            این نشانی ست که از زینب کبری داری

ای گـل سر سبد عـرش خـدا، یا مـولا
جان زهـرا قـسـمت می‌دهـم آقا که بیا

سایه دست کریمت همه جا روی سرم            حسرت روی تو عمریست به چشمان ترم

هیچ کس مشـتـری سیـنـۀ تـنگـم نـشده            جنس بُنجل شده‌ام لطف کن آقا بخـرم

صبح جمعه همه گـفـتند که تو می‌آیی            هـمه عـمـر قـسـم مـنـتظـر آن سحـرم

هـوس کرب وبلا ایـن دل تـنگـم دارد            یک شب جمعه حرم با خودت آقا ببرم

کاش می‌شد که کمی گریه کن کرببلا            جای تو گریه کنم ای همۀ بال و پـرم

چند قرن است که جانت شده آقا برلب
سینه‌ات پُر شده از روضه زینب زینب

هر که در طایـفـه مـنـتظـران جا دارد            چـشـم امّـیــد بـه بـیــداری فــردا دارد

هـمۀ عـمـر دم از یـاری مـولا زده‌ایم            گرچه گفتیم، ولی وقت عمل جا زده‌ایم

ما نفهـمیده در این غـائله سربار شدیم            عاشـقی دردسـری بود، گرفـتار شدیم

غیر هر جمعه که ما لحظه شماری کردیم            تا به پایان برسد فاصله، کاری کردیم؟

ما نشستـیم و فـقط درد سرودیم از تو            غـزل سـادۀ «برگرد» سـرودیم از تو

با حساب دل خود هرچه شمردیم نشد            بی‌ریـا هـیچ دعـایی به تو تـقـدیـم نشد

انتـظار فـرج و دیـدۀ تر کـافی نیست!            ندبه و عهد به هنگام سحر کافی نیست!

آی مردم پسر فـاطـمه تـنهاست هـنوز            قـرنها رفـته و او منـتظر ماست هنوز

یازده قرن گذشته است و زمستان باقی است            یوسفی رفته و تنها غم هجران باقی است

گرچه گاهی دل او را به گنه لرزاندیم            عهد خواندیم و بر آن عهد مصمم ماندیم

شک نداریم که این معرکه رد خواهد شد            شاید این جمعه همان جمعه که می‌آید شد

بایـد زمین مُـرده رسد تا بـهـار عشق            باید نظر شود که شود جان، نثار عشق
باید نظر شود، که شوم ریزه خوار عشق            هرکس که مانده بر سر قول و قرار عشق

امشب غریق رحمت بی‌منّت خـداست
کشکول اگر که پُر نشود غفلت گداست

مهمانی خداست زمین تا به کهکـشان            تا که ستاره ریـسه زند نـقـش آسـمـان
حـول و ولا فـتـاده به جـان ستارگـان            جن و ملک به دور سرش اِن یکاد خوان
تا که دوباره رحمت خود را نشان دهد
کار پیـمبـر است به گوشـش اذان دهد

ای گـوشۀ نگـاه تو پشت و پـنـاه خلق            ای که فقط به دست تو بوده صلاح خلق
ای روشنـایی شب و روز سیـاه خلـق            بخشیده شد به یُمن حضورت گناه خلق
محکم ترین بهـانۀ بـاران خوش آمدی
ای آرزوی مردم کنعـان خـوش آمدی
با خون دل گرفـته‌ام ایندفعه هم وضو            خود را دهم به شیوه عشاق شست و شو
ای گـوشـۀ نـگـاه تـو بـر عـالـم آرزو            وقتی که روحمان به سیاهی گرفته خو
خیری نمی‌رسد ز دعـاهای نیمه جان
آقا خـودت بیا و دعـای فـرج بـخـوان

بی‌صاحبیم حضرت صاحب شتاب کن            ما تـشنـۀ حضور تـوأیم فـکـر آب کن
کـاخ یـزیـدیـان زمـان را خـراب کـن            بر روی لشکر عجـمی‌ات حساب کن
ما مردمان کـشور سلـمان و مـیـثـمیم
تا آخرین نفـس به خـدا پـای پرچـمـیم

پلکی به هم زدیم و جـوانی ما گذشت            شکـر خـدا جـوانـی ما با شما گـذشت
روزی کـنار گـنـبد زرد رضا گـذشت            روزی به حسرت سفر کـربلا گذشت
ای با مـرام عـیـدی ما را عـطـا نـمـا
آقا بـرات کـرب و بـلا را عـطـا نـمـا

اصلا بگو که آتش هجران کجا و من؟            اصلا بگو که حال پریشان کجا و من؟
اصلا بگو که خانه خوبان کجا و من؟            اصلا بگو که سر به بیابان کجا و من؟
گفـتیم جان بخواهی اگر سر می‌آوریم
« بازیگریم » بس که ادا در می‌آورم

منتظر باشید بت ها یک نفر خواهد رسید          از تبار بت شکن‌ها با تبر خواهد رسید

باز برپا کرده‌اید این روزها بتخـانه را          چون نمی‌دانید ابراهیم سرخواهد رسید

دیـر آمـد با نیـامـد فـرق دارد، انـتـظـار          گرچه عمر نوح باشد باز سر خواهد رسید

زیـر پـای کـیـنـۀ اهـل سـتم له می‌شوند          پاسبان لاله‌های خون جگر خواهد رسید

این شب یلدای دوری از امام عـاشقـان          گرچه طولانی ست اما تا سحر خواهد رسید

ابـرهـا آمـادۀ بــاریـدن رحـمـت شـویـد          از حضور حضرت باران خبر خواهد رسید

در زمین سیـنه‌ها بذر صبوری کاشتـیم          باغبان‌ها همتی، فصل ثمر خواهد رسید

قصه‌های کـودکـی پایان خـوبی داشتـند          عاقبت آن مرد روزی از سفر خواهد رسید

میخواست که در سینه توان داشته باشد            با عـشق هـمیـشه ضربان داشته باشد

موسی در این خانه نشسته ست که شاید            یک گوشۀ این خـانه امان داشته باشد

نیل از سر انگشت تو جاریست که باید            این رود به دستـت جریان داشته باشد

آورده نـسـیــم نـفـسـت شـور مـحـبـت            تا بـیـرق تـوحـیـد تـکـان داشـتـه باشد

بر دامن تو دست تـوسل زده عـیـسی            بـیـچـاره گـدا آمـده نـان داشـتـه بـاشـد

با نام علی جان به روی کعـبه نوشتند            بایـد بـرسـی تا که اذان داشـتـه بـاشـد

زهراست پریشان تو یا منـتظَـر عشق            حیف است نگاهی نگـران داشته باشد

بدون عشق دلسردم، کمی آقا نگـاهم کن          سرا پا غصه و دردم، کمی آقا نگاهم کن

درختی بی‌ثمر هستم، برایت دردسر هستم          خزانم، شاخه‌ای زردم، کمی آقا نگاهم کن

نشستم با دو چشم تر، خجالت می‌کشم دیگر          ازین طرزِ عملکردم، کمی آقا نگاهم کن

نکن قلب گدا را خون، نگو سائل برو بیرون          فقیرم، از همه طردم، کمی آقا نگاهم کن

نـدارم بـیـم رسـوایی، به امید تـمـاشـایی          دم میخـانه می‌گردم، کمی آقا نگـاهم کن

برای وصل جنت نه، وُفور ناز و نعمت نه          به عشقت نوکری کردم، کمی آقا نگاهم کن

ز هجرانت نمردم من، به دردت هم نخوردم من          فـدای غـربتت گردم، کمی آقا نگـاهم کن

به سـوز سیـنۀ زهـرا، به آه زینب کبری          صدایت می‌زنم هر دم، کمی آقا نگاهم کن

امان از شام و ویرانه، عقیله بود و بیگانه          دو جمله روضه آوردم، کمی آقا نگاهم کن

به یاد غربت زینب، خرابه می‌روم هر شب          شبیه جغـد شبگـردم، کمی آقا نگاهم کن

مـژده کـه گـل سـر سـبـد فـاطـمه آمـد            از بـاغ جـنان، سـرو قـدِ فـاطـمـه آمد

دسـتِ مــددِ حـق، مـددِ فــاطــمـه آمـد            ایـنـک سـنـد مـسـتـنـد فـاطــمــه آمــد

جـبـریـل بـشارت دهــد از عـالـم بـالا

امروز که طاووس جـنان بال گـشوده            دل از هــمـۀ اهــل ســمـاوات ربــوده

از سـیـنـۀ یـاران، غـم و انـدوه زدوده            این کیست که بر ما همه رخسار نموده

او مهدیِ زهراست، همان یوسف طاها

بوی گل نرگس همه جا عطر فشان شد            امواج نسیمِ سحـر از شرق، وزان شد

انگـار محـمد ز جـنـان بـاز عـیان شد            فرعـونِ زمـان از خبر او نگـران شد

زیرا حـسنِ عـسگـری امشب شده بابا

ایـن است بـه عـالـم ثـمـر آل پـیـمـبـر            این است همان وعـدۀ دیـریـنۀ حـیـدر

او خیر کثیری است پِیِ سورۀ کـوثـر            او جان غدیر است که شد بر همه رهبر

آیات الهی است از این چهـره هـویـدا

این نور قرار است که در وعدۀ نزدیک            تابَـد به شبی تار، به هر کـلبۀ تاریک

بر ظلم بتازد، پس از آن کوچۀ باریک            گویند ملائک همه بر فـاطـمه تبریک

او پاسخ قطعی است به هر سیلیِ اعدا

او صاحب تیغ است، همان تیغ ولایت            او رهـبر راه است، همان راه هـدایت

او مظهر عدل است، همان عدل و درایت            او سایۀ دست است، همان دست عنایت

مـا بـنـدۀ عـشـقـیـم وَ او سـیـد و مـولا

او آب حیات است و ما تـشـنـۀ دیـدار            او معدن سِرّ است و ما طالـب اسرار

او حافـظ دین است و ما ناصرِ ابـرار            او فاتح کعـبه است و ما کُـشتۀ آن یار

بـا یـار بــپــوئـیـم مـسـیــر شــهــدا را

در گوشِ فلک از همه سو این خبر افتاد            بر دوشِ بت و بتکـده دیگر تَـبر افتاد

با آل عـلی هر که در افـتاد، ور افـتاد            هر دشمن مغضوب، به قعر سَقر افتاد

تقـدیرِ الهـی است که قـرآن شود احـیا

او منـتقم خون خدا، خون حسین است            اسلام بِـوَالله کـه مـدیـون حسیـن است

مهدی که دمادم، همه محزون حسین است            او پـیـرو ثـارالله و مفـتون حسین است

هر روز به گـودال بـیـایـد گـل زهـرا

دل همرهِ ارباب، سوی دشت بلا رفت            بر عمّۀ سادات، در آن دشت، چها رفت

از کرب و بلا دختِ علی تا به کجا رفت            گـه بـا اُسـرا، گـاه کـنـار شـهـدا رفت

مانده‌ست غمِ داغ حسینـش روی دلها

ای زادۀ زهرا که رُخت قبلۀ دلهاست            باز آ که کنون زینبـیه، کعـبۀ دلهاست

امروز حریـمِ حـرمش، مکّـۀ دلهاست            امروز حـلـب قـتـلگـه و فکّـۀ دلهاست

مـائـیـم و دفـاع از حـرم زیـنب کـبـرا

امـروز فــداکــاریِ مــا مــرز نــدارد            بـر دیـنِ خـدا، یـاریِ مـا مـرز نـدارد

این اشک و عـزاداریِ ما مـرز ندارد            امــروز عــلـمـداریِ مـا مــرز نـدارد

فرمان ز علمدارِ تو، فـرمانبری از ما

در سیـنـه‌ام امشب آسـمـان دارم            یک دشت، ستاره بر زبان دارم
از کـوفـه و سهله می‌روم تا قـم            زیرا که هـوای جـمکـران دارم

آمــادۀ دار چــشـم‌هـای تــوسـت            در پیکر خود اگر که جان دارم
عمری‌ست گـدای خانه‌ات هستم            عمری‌ست از این تنور، نان دارم
می‌خـواهـم که تـمـام هـسـتـم را            می‌خواهم هر چه در توان دارم

بـر پـای نـگـاه دوسـت بـگـذارم
دریـاب مــرا کـه دوسـتـت دارم

مجـنـونـم و راه خـانه می‌گـیـرم            از لـیـلـی خود نـشانه می‌گـیـرم
صیدم؛ که ز دست های صیـادم            آزادم و آب و دانــه مـی‌گــیــرم
چون اشک، روان گاه و بیگاهم            بـارانـم و بـی‌بـهـانـه مـی‌گـیــرم
هـر بـار کـه یـاد یــار مـی‌افـتـم            بـا آتـش دل زبــانــه مـی‌گـیــرم
یک روز چـنـان غـبـار مـی‌آیـم            بـر دامـنـت آشـیــانـه مـی‌گـیـرم

مـن گـرد و غــبـار راه دلــدارم
دریـاب مــرا کـه دوسـتـت دارم

در عـیـد رسـیـدن تـو حـیــرانـم            هم شـادم و هم کـمـی پـریـشـانم
از اینکه تو هستی و… نمی‌بینم            از اینکه کجـایی و … نـمی‌دانم
دلـگـرم به ریـسـه و چـراغـانی            سـرگـرم به کـوچـه و خـیـابـانـم
مـشتـاق، شبـیـه طاق نصرت‌ها            بـی‌تـاب، در انـتـظـار مـهـمـانـم
ایـن چـنـد خـطِ ارادت مـن هــم            عرضی ست برای نیـمه شعبانم

ای مـقـصد حـرف‌های بـسیـارم
دریـاب مــرا کـه دوسـتـت دارم

سرمست تو کِی شراب می‌خواهد؟            کِی تشنۀ عشقت آب می‌خواهد؟
نـاخـالـصی وجـود صـد رنـگـم            یک نـیـم نگـاه نـاب می‌خـواهـد
در بـاغ، تـمـام مـیـوه‌هـا کـالـنـد            بــاغ دلــم آفــتـاب مـی‌خــواهــد
تـا آمـدن تـو زنــده مـی‌مــانــم؟            این پرسش من جواب می‌خواهد
هرچند که دولت تو چون عیسی            رزمـنــدۀ پـارکـاب مـی‌خـواهـد

بـا ایـن هـمـه مـن فـدایـی یــارم
دریــاب مـرا کـه دوسـتـت دارم

بـرگـرد غـریـب سـامـرا برگرد            ای وعــدۀ آخــر خــدا، بــرگـرد
چیزی دگر از خـدا نمی‌خـواهیم            ای صاحب ما فقط بیا…برگرد
مـا اَیـن مُـذلُ الأعــدا خـوانـدیـم            آقــای مُـعــز الأولـیــا بــرگــرد
مـا جـمـعـیـت قــلـیــل دنـیـایـیـم            دنـیـا شـده بر عـلـیـه ما برگـرد
ای مـنـتـقـم حـسیـن و عـاشـورا            بـا پـرچـم سـرخ کـربـلا برگرد

از دوری کـربـلاسـت مـی‌بـارم
دریـاب مــرا کـه دوسـتـت دارم

جمعـه‌ها طبع من احـساس تغزل دارد            نـاخـودآگـاه به سـمت تو تـمـایـل دارد

بی‌تو چندیست که در کار زمین حیرانم            مانـده‌ام بی تو چرا بـاغچه‌ام گل دارد

شاید این باغـچه ده قـرن به استقـبالت            فرش گسترده و در دست گلایل دارد

تا به کی یکسره یکریز نباشی شب و روز            مـاه مخـفـی شدنـش نیـز تـعـادل دارد

کودکی فال فروش است و به عشقت هر روز            می‌خرم از پسرک هر چه تفاعل دارد

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت            یک قدم مانده زمین شوق تکامل دارد

هیچ سنگی نشود سنگ صبورت، تنها            تکیه بر کعبه بزن، کعـبه تحـمل دارد

ما خـاک بـوس آسـتـان اهل بـیـتـیـم            شکـر خـدا از نـوکـران اهل بـیـتـیم
مأنـوس، با پـیر و جـوان اهل بیتـیم            دلــدادگــان دودمــان اهــل بـیـتـیــم

ما زیر دینِ خـانِـدان جـود هـسـتـیم
ما در پـنـاه مـهـدی مـوعـود هستیم

ما اهل ایـران امت صاحب زمـانیم            هر روز و شب در خدمت صاحب زمانیم
شکر خدا که رَعْیت صاحب زمانیم            مشمول لطف و رحمت صاحب زمانیم
آقـا تـر از مــولای مـا دنـیــا نـدارد
جـز او کسی دیگر هـوای ما ندارد

آقا سلام، عرض ادب، عرض ارادت            بار دگـر در حـق ما کـردی محـبت
مثل هـمیـشه داده‌ای ما را خجـالـت            در مجلس میلاد تو گـشتـیم دعـوت
با مهربانی سوی خود ما را کشاندی
هر خوب و بد را پای این سفره نشاندی

تو مثل زهرا مادرت مشکل گشایی            در شادی و غم یار هر شاه و گدایی
تو تکیه گاه و محـرم اسـرار مـایی            دیـدیـم از تو مـهـربـانی، بـا وفـایـی
لطف تو از دل برده کل غصه‌ها را
دست دعـای تو گـرفـته دست ما را

ای دلـشکـسته از غـریب و آشنـاها            ای غـیـبـتت زیـر سـر امثـال مـاهـا
خیلی به درد تو نخورد این ادعاها:            آقــا بـــیــا آقــا بــیــا آقـــا بــیــاهــا
ما جان خود را هدیه بر جانان نکردیم
ما لطف بسیار تو را جبران نکردیم

بر این شب دنیا بتـاب ای ماه پنهان            درد است در دل‌ها ولی کو راه درمان؟
پُر گشته این عالم ز غم‌های فراوان            عید و عـزا بی‌تو ندارد فرق چندان
خـیـری نمی‌بـیـنـیم از دورانِ بی‌تو
بس نیست آقا نـیـمـۀ شعبانِ بی‌تـو؟

گم شد بدون تو در عـالـم مهـربانی            کم می‌شود پیـدا دل صاحب زمـانی
آقای من اینجا نه پـیـری نه جـوانی            چون مهزیار از تو نمی‌گیرد نشانی
جای شهیدان جای انصار تو خالیست
آقا ببخش اینجا کسی فکر کسی نیست

آقا بـیا و حـال دنـیـا را عـوض کن            این روزگار سرد اینجا را عوض کن
هویی بکش، بی‌بال و پرها را عوض کن            آقا به جان مادرت ما را عوض کن
وقتش شده با گوشه چشمی یا دعایی
مثل خودت ما را ابالفـضلی نـمایی

ای که شده قـلـبت پریـشان ابالفضل            ذکر لبت هر روز و شب، ای جان ابالفضل
ای بی‌قـرار داغ دسـتـان ابا لـفـضل            گریه کن لب های عطشان ابالفضل
از روضه او هر دلی در التهاب است
قبر عمویت هم قد طفل رباب است

در حال و هـوای شب بارانی هر سال            گرم است سر من به چراغانی هر سال

در کوچه خـیـابان دلـم ریـسه کـشیـدم            دعوت کنمت تا که به مهمانی هر سال

با شبـنم اشکـم سر راهت گـل نرگـس            گـل کاشته‌ام من به گـلـستانی هر سال

پـاداش غـزل های من این است بـیایی            یک مرتبه در جشن غزلخوانی هر سال

هم خنده به لب دارم و هم اشک به چشمم            حالا منم و بی‌سـر و سامـانی هر سال

می‌خندم و با دیده‌ای از عاطفه جاری            می‌خوانمت ای حضرت باران بهاری

صبح بی‌تو رنگ بعد از ظهر يک آدينه دارد          بی‌تو حتی مهربانى حالتى از کـينه دارد

بی‌تو می‌گويند تعطيل است کار عشقبازی          عشق اما کى خـبر از شنبه و آديـنه دارد

جغد بر ويرانه می‌خواند به انکار تو، اما          خاک اين ويرانه‌ها بويى از آن گنجينه دارد

خواستم از رنجش دوری بگويم يادم آمد          عـشق با آزار خـويشاوندى ديريـنه دارد

روى آنم نيست تا در آرزو دستى برآرم          اى خوش آن دستى که رنگ آبرو از پينه دارد

در هواى عاشقان پر می‌کشد با بيقراری          آن کبوتر چاهى زخمي که او در سينه دارد

ناگهان قـفـل بزرگ تيرگى را می‌گـشايد          آنکه در دستش کـليد شهر پُر آيـينه دارد

صـداى بـال سـمـنـد سـپـيـده می‌آیـد            يـلى كه سيـنه ظلـمت دريـده می‌آیـد

گرفته بيرق تابان عشق را بر دوش            كسى كه دوش به دوش سپيده می‌آید

طلوع بركه خورشيد تابناك دل است            سـتـاره‌اى كه ز آفـاق ديـده مـی‌آیـد

بهـار آمـده با كـاروان لالـه به بـاغ            به دشت ژالـه گـل نـو دميـده می‌آید

به سـوى قـلـۀ بـی‌انـتهـاى بـيـداری            پرنده‌اى كه به خون پَر كشيده می‌آید

درآن كران كه بود خون عاشقان جوشان            شهيد عـشق سر از تن بريده می‌آید

بـه پـاســدارى آيـيـن آســمــانـى مـا            گـزيـده‌اى كه خـدا برگـزيـده می‌آید